مستندهایی در ستایش پدر جسور، شفاف و غیرقابل پیش بینی
کیت هنری: مستندهای تورگی، کابین، آسانسور و یک وجب خاک را که در این دوره از جشنواره سینماحقیقت حضور دارند، می توان آثاری در ستایش خانواده و بطور ویژه شخصیت پدر دانست.
به گزارش کیت هنری به نقل از مهر، هجدهمین جشنواره بین المللی«سینماحقیقت» از یکشنبه ۱۸ آذر در پردیس سینمایی چارسو کار خودرا شروع می کند. در این دوره از جشنواره مستندهای مختلفی در ژانرها و مضامین متفاوت حضور دارند که از این میان مستندهای «تورگی»، «کابین»، «آسانسور» و «یک وجب خاک» را می توان آثاری در ستایش خانواده و بطور ویژه شخصیت پدر دانست. به همین بهانه محمد حیدری پور کارشناس سینما در یادداشتی به خاصیت های این چهار مستند پرداخته است. در این یادداشت آمده است: «هجدهمین جشنواره بین المللی فیلم مستند ایران «سینماحقیقت»، تصاویری جذاب از خانواده ایرانی دارد. به صورت قابل بررسی، تعداد زیادی از فیلمسازان به موضوع خانواده و تعریف آن در بستر اجتماع پرداخته اند، بدین جهت می توان گفت بعد از چند دوره پرحاشیه، هجدهمین جشنواره «سینماحقیقت» با نمایش ایران امروز و چالش های خانوادگی، وارد دورانی تازه شده است، جشنواره ای صریح و روشن که مستندهای جسورانه و قابل اعتنایی در آن روی پرده خواهد رفت. در «تورگی» ساخته توفیق حیدری که به نظر، اولین فیلم کارگردان جوانش است، اعتیاد، نه آن گونه که می شناسیم، تصویری هولناک، چندوجهی و تکان دهنده دارد. از یک سو، شخصیت اصلی فیلم جوانی است که می کوشد پدر را به نقطه مرکزی خانواده برگرداند، پدری که رفته و اشتیاقی به بازگشت ندارد. فیلم موفق می شود، یک رابطه تازه پدر - پسری خلق کند. در «آسانسور» به کارگردانی جواد رزاقی زاده شخصیت اصلی یک پدر در فراق فرزند است، پدری که سودای سینما هم نمی تواند زخم های دوری از خانواده را در قلبش التیام بدهد. اینجا هم اعتیاد قسمتی از روایت و ماجراست، تنهایی پدر، پدر فرزند از دست داده، پدر قربانی به خوبی در فیلم متبلور شده است. «آسانسور» بالاتر از «تورگی» تماشاگر را تحت تأثیر قرار می دهد بدین سبب که فرصت بیشتری برای همذات پنداری با شخصیت اصلی فراهم می آورد. نکته مهم درباره ی «آسانسور» این است که در سینمای ایران، کمتر فیلمی به تنهایی پدر توجه داشته است، اینچنین به مهر پدری نپرداخته و از زاویه ای همدلی برانگیز، شخصیت یک پدر تنها و درگیر مشکلات را بررسی نکرده است. «کابین» به کارگردانی یاسر خیر، تصویر درستی از خانواده، گسست های عاطفی، دوران بلوغ و روابط و دوستی های امروزی ارائه می دهد. «کابین» به گونه ای تعجب آور، عمیق و پیچیده است. می تواند علاوه بر ثبت مختصات یک دوره، خلا عاطفی حاصل از فقدان پدر را به تصویر بکشد، دو شخصیت جوان فیلم، قسمتی از مختصات نسل امروز را نمایندگی می کنند. نسلی که ارزش هایش با نسل قبل تفاوت های جدی دارد، نسلی که نزدیک شدن به او، دشوار است و کارگردان به خوبی توانسته ضمن نمایش جزییات دغدغه ها و روایت زندگی پر فراز و نشیب آنها، اشاره ای به تاثیر معنوی پدر و خانواده در آرامش و قوام یافتن شخصیت ها داشته باشد. اما در بین مستندهای اجتماعی و خانواده محور هجدهمین جشنواره «سینماحقیقت»، «یک وجب خاک» با نمایش زندگی یک زن جوان در تهران امروز، تماشاگرش را حیرت زده می کند. فیلم نیما مهدیان، غیرقابل پیش بینی است، تماشاگر مدام از طرف فیلمساز، با غافلگیری مواجه می شود. «یک وجب خاک» شرایط اقتصادی اینروزها را نقد می کند، در عین حال به شخصیت زن و مادر، ادای احترام کرده و بالاتر از خیلی از آثار داستانی و مستند سینمای ایران، صادقانه قدرت یک زن مستقل را به تصویر می کشد. شخصیت اصلی فیلم مهدیان، اساسا در یاد می ماند، او که در فقدان پدر، همیشه تنها بوده، در میانه اضطراب ها و آشوب های همیشگی زندگی اش، در جستجوی ساحل امن است. «یک وجب خاک» رابطه پدر- دختری را به یادگار می گذارد، پدری که از یاد نمی رود. چهار مستند بالا، یک خاصیت مشترک دیگر هم دارند، برای تماشاگر جذاب هستند و در صورت معرفی درست، می توانند مخاطب بالایی داشته باشند. از این منظر، ورود سینمای مستند به چرخه اقتصادی و دغدغه اکران بحث مهمی است که در سالهای اخیر، جشنواره فیلم مستند ایران «سینماحقیقت» متولی جدی آن بوده است.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب