اربعین قلب مهربانی که از حرکت ایستاد
کیت هنری: خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - یادداشت
علی متقیان
«باسمه تعالی
نخستین بار صدای او را از برنامه ای شنیدم که در دوران ستمشاهی بوسیله رادیو تحت عنوان "صدای روحانیت" پخش می شد. در آن زمان در رادیو برنامه های مختلفی توسط مبارزان مخالف نظام ستمشاهی بوسیله رادیوهای خارج از کشور پخش می شد، اما این صدا، صدای دیگری بود؛ از دل برمی آمد و بر دل می نشست، صدای جناب دعایی بود، اما تفکر امام (ره) را القاء می کرد و پیروزی مستضعفان بر ظالمان را نوید می داد.
در آن روزهای سخت خفقان ستمشاهی تمام توان خودرا می گذاشتیم تا نیم ساعت برنامه را بشنویم. وقتی موفق می شدیم کلامش به جان می نشست. او را که نمی شناختیم، حتی نامش را هم نمی دانستیم، بعد از انقلاب اسلامی هنگامی که به عنوان سفیر انقلاب اسلامی در بغداد معرفی گردید و درعراق استقرار یافت، در سابقه اش گفته شد جناب دعایی همان صدای روحانیت است. بعد از بازگشت از عراق به فرمان بنیانگذار انقلاب اسلامی مسئولیت اداره موسسه اطلاعات به ایشان واگذار شد و تا آخرین نفس ماند و از حکم امام که تنفیذ رهبر معظم اسلامی را به دنبال داشت به کار خویش ادامه داد.
در یک مقطع کوتاهی مسئولیت کیهان را هم عهده دار شد و همزمان دو روزنامه رقیب به دست مبارک این سید امانتدار و خوش اخلاق و خوش قلب و دوست داشتنی اداره می شد.
روزی ایشان را همراهی می کردم، نحوه اداره و مسئولیت دو روزنامه رقیب را جویا شدم. خاطره ای تعریف کرد که نشان از صفات باطن و امانت داری سید بزرگوار داشت.
نقل می کرد در روزنامه ها تیراژ روزنامه محرمانه است و یکی از وظایف مسول چاپ، ارائه تیراژ روزنامه به مدیرمسوول است.
مسوول مورد نظر در کیهان با پاکتی لاک و مهرشده وارد اتاق شد و نامه را به دستم داد، سوال کردم محتوای نامه؟ پاسخ داد تیراژ امروز. از او گرفتم و فوری آنرا به او برگرداندم و گفتم نزد تو امانت باشد.
رنگ چهره اش تغییر نمود و خوشی در آن نمایان شد. گویا با خودش فکر می کرد چطور آمار محرمانه را به دست رقیب بدهد.
روزی در روزنامه اطلاعات مهمانش بودم، هنوز در ساختمان خیابان خیام مستقر بود.
وقت ناهار شد، مرا به ناهار دعوت کرد، توفیق همراهی پیدا کردم. وارد سالن غذاخوری شدیم، صف کارکنان موسسه برای گرفتن ناهار نسبتا طولانی بود، در معیت این بزرگوار درانتهای صف ایستادیم.
کارکنان موسسه از کنار ایشان می گذشتند. بعضی ها را با القابی به شوخی صدا می کرد و از برخی دیگر درباره حل مشکلشان می رسید. بعضی سوالی داشتند درست مثل پدری که فرزندانش به بودنش افتخار می کردند.
مدتی ایستادیم تا نوبت دریافت غذا شد، وقت غذا گرفتن مقداری کمی غذا گرفت، سینی های غذا را دست گرفتیم، دنبال جای نشستن بودیم، به طرف میزی رفت که آفتاب گرم تابستان برآن تابیده بود و بدین خاطر کسی از آن استفاده نمی کرد، در صندلی کنار پنجره و آفتاب نشستیم و...
خدایش رحمت کند. هرچه درباره این مرد دوست داشتنی و اخلاقی و خودساخته بنویسند و بگویند کم است.
روزی در ایسنا افتخار میزبانی اورا داشتیم. از ایشان درخواست کردم شما با حضرت امام (ره) مأنوس بودید، کمی از خاطره های همراهی با امام را برایمان بازگو کنید. خدایش بیامرزد با رویی باز استقبال کرد و ماجرای صدای روحانیت را برایمان بازگو کرد.
او با روایت خاطره ای از بنیانگذار انقلاب اسلامی درسی به ما داد که اگر همه رسانه ها بدان عمل کنند، دنیای رسانه زیباتر از این ها خواهد شد. درس این بود؛ فرمود وقتی امام باخبر شد ما در رادیو برای مردم سخن می گوییم، سوال کردند دررادیو برای مردم چه می گویید؟ بنده دفتری را که از قبل آماده کرده بودم و مطالب آنرا در رادیو خوانده بودم را خدمت امام تقدیم کردم، دو روز بعد مرا صدا زد و دفتر را برگرداند و فرمود دو کار را انجام ندهید. عرض کردم چه کاری، فرمودند هیچ گاه دروغ نگویید و به کسی دشنام ندهید. عرض کردم کجا چنین خطایی صورت گرفته! فرمودند در یک جا گفته اید رهبر نهضت یک متر زمین ندارد، خیر من در خمین زمین هایی دارم که از پدرم به ارث رسیده است و این گفته شما درست نبود. عرض کردم کجا بدزبانی شده، فرمودند شما به اشرف، خواهر محمدرضا نسبت ناروا داده اید. حتی به دشمن هم نباید ناسزا گفت.
خدایش بیامرزد شاگرد مکتب امام بود و با امام زندگی کرده بود و در تمام دوران مسئولیتش در رسانه به نصیحت امام عمل می کرد، عاش سعیدا و مات سعیدا.
خدایش رحمت کند. مردی متواضع و عملا استاد اخلاق همگان بود.»
منبع: artkit.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب