خاطره یك اسارت
به گزارش کیت هنری شب دوم ماه مبارک رمضان سال دوم اسارتم در اردوگاه تکریت بود و ساعت یک و ۳۰ صبح را نشان می داد که از خواب بیدار شدم. تعداد زیادی از هم بندی ها در کنار دیوار آسایشگاه به دور از چشم نامحرم نگهبانان بعثی مشغول خواندن نماز شب و نمازهای مستحبی بودند، با دیدن چنین صحنه هایی اشک در چشمانم حلقه زد و به حال خوش آنها غبطه خوردم.
به گزارش کیت هنری به نقل از ایسنا، اسماعیل یکتایی لنگرودی، در کتاب «بازداشتگاه تکریت ۱۱» و «رقص روی یک پا» بخشی از این اتفاقات و حالات را این چنین روایت کرده است: «حس قرب به خدا در ماه رمضان ملموس تر و محسوس تر می شود. عبادت بچه ها، سجده های طولانی، نماز شب ها، دعاها و استغاثه های نیمه شب، همه اینها آدمی را به تعجب وا می دارد. عمو حسن (حاج حسن حسین زاده) که هیچ وقت دعایش ترک نمی شد و ذکر بر لب به سان مفاتیح الجنان اردوگاه بود و خوش به حال کسانی که همیشه از فیوضات و علم معنوی ایشان بهره مند می شدند، در آسایشگاه ۶ اردوگاه تکریت ۱۱ با وی کنار هم بودیم.
شب های جمعه دعای کمیل، بامداد جمعه زیارت عاشورا، دعای ندبه و زیارت های مختلف و در ماه رمضان درجه عرفان به نهایت اوج خود می رسید و نورانیت خویش را هویدا می کرد. نشستن در کنج آسایشگاه در شبهای احیا و خواندن دعای مخصوص شب احیا از احوالات خیلی خوب و پر مفهوم اسارت محسوب می شد. هنگامی که تعارف عین حقیقت بود. افطاری با حداقل امکانات، نان، نمک و یک دانه خرما! و این بضاعت اندک بر سر سفره زیبای افطاری و زندگی دوران اسارت را تعریف می کرد.
سیدکاظم جعفری آزاده ۱۵ ساله یزدی که با نماز شب خو گرفته بود و وقتی که از او پرسیدم که چرا اینقدر دعا می خوانی و گریه می کنی تو با این سنی که داری امکان دارد چه گناهی کرده باشی؟ این ما هستیم که باید استغاثه و گریه نماییم. علی رضا خادم، آزاده بسیجی اهل مشهد که بارها به جهت حفظ شعائر دینی در ماه مبارک رمضان و انجام فرایض آن در مقابل شکنجه و باتوم افسران بعثی که بر پشت و سر او فرود می آمد هیچگاه نام خدا را فراموش نکرد و سر خم فرود نیاورد. او حس همدلی و ایثار را در میان بچه های اردوگاه تقویت می کرد و بعنوان یک اصل در مقابل خواست های غیر اصولی دشمنان می ایستاد.
راستی از حس همدلی گفتم یاد علی سوسرایی و مصطفی علی اصغرزاده افتادم که اگر روزی در حیاط اردوگاه این دو را نمی دیدم سخت غمگین می شدم و چه زیبا بود این حس زیبای دوستی و باهم بودن! نوع دوستی در اسارت را از بصیر علیپور- کریم زحمتکش و محمدرضا حسندوست آموختم، وقتی به یاری ام می آمدند تا بدن رنجورم در تلاطم امواج سخت اسارت صدمه نبیند.
شب دوم ماه مبارک رمضان سال دوم اسارتم در اردوگاه تکریت بود و ساعت یک و ۳۰ دقیقه صبح را نشان می داد که از خواب بیدار شدم. تعداد زیادی از هم بندی ها در کنار دیوار آسایشگاه به دور از چشم نامحرم نگهبانان بعثی مشغول خواندن نماز شب و نمازهای مستحبی بودند، با دیدن چنین صحنه هایی اشک در چشمانم حلقه زد و به حال خوش آنها غبطه خوردم.
افسران خبیث عراقی وقتی این وضعیت را دیدند، دستور دادند که نماز خواندن و بیدار ماندن در شب ممنوع می باشد. فقط به ما اجاره دادند برای صرف سحری، نیم ساعت پیش از نماز بیدار شویم، اما با این وجود بچه ها کماکان به برنامه های خود ادامه می دادند. از طرفی عراقی ها استراحت در روز را برایمان ممنوع کردند تا ما نتوانیم شب ها را بیدار بمانیم.
ولی این کار هم بی نتیجه بود، چون که بچه ها حلاوت و شیرینی عبادت را به سختی بیداری و بیخوابی ترجیح می دادند و گاهی اوقات برای این که عراقی ها متوجه نشوند در حال نشسته می خوابیدیم. در این موارد تعداد زیادی از ما به جهت خوابیدن در روز بارها توسط بعثیون عراقی شدیداً تنبیه می شدند. اما ما دست از نماز شب برنداشتیم.
عراقی ها برای این که بیشتر ما را اذیت کنند همه ما را با زبان روزه زیرآفتاب داع نگه داشته و به بهانه آمار ساعت ها روی زمین می نشاندند و با گرفتن بهانه های واهی مورد ضرب و شتم قرار می دادند و در بعضی مواقع در هوای داغ عراق با سرهای تیغ زده در ساعات وسط روز در حیاط به صف نشانده و می گفتند با انگشتان دست خود حیاط را جارو کنید و سنگ ریزه ها را جمع کنید، در حالیکه تابش نور خورشید به نحوی بود که به مغز سر انسان نفوذ می کرد که سبب ضعف شدید، بی حالی، تشنگی بسیار و حتی غش کردن می شد، اما با تمام مرارت ها و سختی ها ماه مبارک رمضان و انجام اعمال روزه را برخود واجب می دانستیم تا آن گونه باشیم که ذات اقدس باریتعالی از ما خواسته بود.»
منبع: artkit.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب