روایت مردی كه در ۱۷سالگی به میدان مین رفت
عطارباشی تیر خورد و شهید شد. فیض آبادی و رحیمی خزیدند پشت تپه خاكی برای درامان ماندن از دیدِ دشمن. زراع، بیسیم چی هنوز در تیررس بود. سنگینی بیسیم اجازه نمی داد برای هیچ حركتی. فیض آبادی دست دارز كرد برای كمك به زارع و یكی از عراقی ها شلیك كرد. تیر از دست فیض آبادی رد شد و گلوی زراع را شكافت و شهید شد. از چهار نفر یكی ماند برای تخریب پل.
به گزارش کیت هنری به نقل از ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: «سال هاست دیگر صدای توپ و خمپاره به گوششان نمی رسد. دیگر قرار نیست شب ها پا در میدان مین بگذارند برای معبرزدن اما دور همی با رفقای قدیمی هنوز برپاست. کتاب می نویسند و راوی قصه های آن روزها هستند. سوت خمپاره آسمان شهریوری خرمشهر را شوکه کرد. شیپوری برای شروع هشت سال دفاع جانانه. زن و مرد دوشادوش هم خمپاره ها را به سمت تانک های دشمن گرفتند. زنان خشاب ها را پُر کردند و قلب دشمن را نشانه رفتند. کیسه ها از ماسه و شن پُر شدند و روی هم سوار تا پناهگاهی باشند برای مدافعان خرمشهر. خرمشهر که آزاد شد، قول وقرارها جنگ در خط مقدم، راندن تانک، آرپی جی زدن و تخریب را به دوش مردان گذاشت تا زنان کمی آن طرف تر نگذارند آتش توپخانه ها سرد شود. دلگرمی بدهند به مردانی که آن سوی صدای توپ و تانک ها خستگی دَرکنند یا مرهمی بر زخم هایشان بگذارند. حمید فیض آبادی، تخریب چی ۱۷-۱۶ساله دوران جنگ از وصیتنامه ها و گفته های همرزمانی می گوید که تصمیم گرفته بودند تا یک مرد زنده است، پای هیچ زنی به خط مقدم نرسد.
تخریب چی شدن
دبیرستانی بود و نوای «هر که دارد هوس کربلا بسم الله» را هر روز از رادیو و تلویزیون می شنید. چهار دوست دبیرستانی رفتند برای ثبت نام. همگی از یک محله. به جبهه که رسیدند، شدند تخریب چی. دوره غواصی دیدند و یاد گرفتند با مین چطور رفتار کنند و از میانش معبر بزنند: «تا آخر جنگ تخریب چی باقی ماندیم.»
عملیات ها
فرماندهان که تصمیم به حمله یا پاتک شبانه می گرفتند. تخریب چی ها، گُردانِ اول بودند برای زدن به میانه میدان مین. معبر می زدند برای عبور گُردان خط شکن. معبری به باریکی کوچه ای دومتری نشان شده با طناب. گُردان به ستون یک می شد برای گذر از معبر و زدن به صف دشمن. «کار تخریب پیش از شروع عملیات بود.» شب عملیات که می رسید، خاکریزها جان پناه گُردان ها می شدند برای درامان ماندن از تیرِ دشمن. تخریب چی ها پشت به خاکریز درست میانه تیررس دشمن چشم می دوختند به مین های ضد نفر و ضد تانک. تفنگ های مادون قرمز و دید در شب چرخ می زدند روی میدان مین برای نشانه رفتن تخریب چی ها.
وداع ها
زمزمه های عملیات که میان گُردان می پیچید، عده ای می ماندند و گروهی می زدند به قلب دشمن. برادرها، پسرعموها و پسرخاله ها برای وداع نمی آمدند تا مبادا پای هم خونشان بلرزد پیش از عملیات. شهیدها را که می آوردند پشت خط، برادرها، پسرعموها و پسرخاله ها اشک نمی ریختند برای دلداری که از دست داده اند تا مبادا دل کسی بلرزد از فرستادن نزدیکش به جبهه جنگ. هم سنگرها و همرزمان پُر می کردند جای برادران غایب را. برادرانی که در عملیاتی دیگر با لبخندی به لب خداحافظی می کردند برای همیشه. برادرانی که پس از هشت سال مفقودالاثر بودند با یک پلاک میهمان خاک می شدند برای همیشه.
پیروزی و شکست ها
پیروزی ها همیشه طعم گس سوگ همرزمان را داشتند. حسرت شهادتی که سهم هم سنگران می شد و آنها را با این حسرت تنها می گذاشت: «هنوز هم این حسرت با ما هست.» چه پیروز میدان بودند، چه تن به شکست داده بودند، خودرا تکلیف به جنگ می دانستند و امید داشتند به روزهایی که قرار بود فردا از راه برسند: «شکست ها و پیروزی ها برایمان تجربه بود و آزمایش. ما باید می جنگیدیم.» قطارقطار، کوچک و بزرگ، پیر و جوان دل از آسایش دنیا می کندند و خودشان را به خط می رساندند تا مبادا حرف امام(ره) روی زمین بماند تکلیف جنگیدن بر دوش آنان: «شهید هم می شدیم بهتر.»
خاطره
عملیات والفجر هشت، تخریب چی ها پل زدند روی نهر خین در فاصله ۲۵-۲۴ متری دشمن. جنگ سخت شد و آتش سنگین. عراقی ها پاتک زدند و نیروها عقب کشیدند. پل ماند و عراقی ها تصمیم گرفتند نیرو و تانک هایشان را انتقال بدهند از روی پل. تصمیم گُردان انفجار پل شد آن هم ساعت ۵-۴ بعدازظهر. ۱۶نفر تخریب چی مأمور شدند برای انفجار پل. از ۱۶نفر، ۴نفر رسیدند نزدیک پل. بسیاری مجروح شده و میانه راه مانده بودند. عطارباشی تیر خورد و شهید شد. فیض آبادی و رحیمی خزیدند پشت تپه خاکی برای درامان ماندن از دیدِ دشمن. زراع، بیسیم چی هنوز در تیررس بود. سنگینی بیسیم اجازه نمی داد برای هیچ حرکتی. فیض آبادی دست دارز کرد برای کمک به زارع و یکی از عراقی ها شلیک کرد. تیر از دست فیض آبادی رد شد و گلوی زراع را شکافت و شهید شد. از چهار نفر یکی ماند برای تخریب پل. دو، سه ساعت فیض آبادی و رحیمی پشت به تپه خاک ماندند زیر آتش خودی و دشمن. ساعاتی که به اندازه یک قرن گذشت تا نیروی خودی به پشت تپه رسیدند و پل منفجر شد. «کافی بود یک خمپاره بخورد به تپه تا همگی پودر شویم.»
قطعنامه
بیست وهفتم تیر ۶۷ بود که به گُردان ها و لشکرها فراخوان دادند. رزمندگان از جزیره مجنون، دزفول و… خودرا رساندند به اطراف اهواز؛ قرارگاهی که حالا قدمگاه بیش از ۴۰۰ شهید تخریب چی است. «کسی به فکرش خطور نمی کرد جنگ تمام شده باشد.» همه گُردان ها و لشگرها که رسیدند، چشم دوختند به تلویزیون کوچک. قاب سیاه و سفید خبر از قبول قطعنامه می داد. چراغ ها خاموش شدند و تنها صدای گریه و بغض هایی بود که در گلو می شکستند: «خیلی از بچه ها تا بامداد نیامدند آسایشگاه.» خبر که پیچید، بیابان های اطراف شاهد مردانی بودند که به پهنای صورت اشک می ریختند اما چاره ای نداشتند جز قبول تکلیف جدید؛ یعنی تن دادن به انتها جنگ.
از قطعنامه تا آتش بس
ادامه ندادن جنگ تکلیف جدید رزمندگان بود. قطعنامه پذیرفته شد و قرار بر این شد دیگر مقاومتی نباشد. تصمیمی که رزمندگان بر این باور بودند، هوشمندانه ترین تصمیم امام(ره) بود برای اختتام جنگ؛ جنگی نابرابر میان ۴۰ قدرتی که پشت عراق ایستاده بودند برابر ایران. «یک تانک می زدیم فردا چهار تانک جایگزین می شد.» هرچند قبول قطعنامه جنگ را اختتام نداد؛ منافقین از غرب قصد حمله کردند و عملیات مرصاد شکل گرفت. عراقی ها تا جاده خرمشهر خودرا رساندند؛ دشمنی که هوس کرده بود به محاصره باردیگر خرمشهر. قطعنامه پذیرفته شده بود اما تا بیست وهفتم مرداد ۶۷ جنگ سخت تر از گذشته ادامه داشت تا این که عراق آتش بس را قبول کرد. «یک ماه پس از قطعنامه جنگیدیم. نبردی شدیدتر از گذشته.» آتش بس که برقرار شد، میان خاکریزها گلوله ای ردوبدل نشد. خمپاره ها روی زمین پهن شدند و تانک ها پشت به آفتاب دادند. رزمندگان در ناباوری اتمام جنگ برگشتند به شهرهایشان اما تخریب چی ها مکلف به ماندن شدند. «دوسال ماندیم برای انفجار مواد به جا مانده از جنگ و پاکسازی میدان های مین.»
بعد از جنگ
سال هاست دیگر صدای توپ و خمپاره به گوششان نمی رسد. دیگر قرار نیست شب ها پا در میدان مین بگذارند برای معبرزدن اما دورهمی با رفقای قدیمی هنوز برپاست. کتاب می نویسند و راوی قصه های آن روزها هستند. «بسیاری پشیمان شدند از رفتن به جنگ. عده ای دلتنگ روزهای جنگ اند و گروهی هم گذشته را به فراموشی سپرده اند و سرگرم زندگی اند.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب